5 Aralık 2012 Çarşamba

Söyle İstanbul!




İstanbul!
Sakın izin verme beni senden almalarına,
Beni senden koparmalarına sakın izin verme,olur mu İstanbul?
Yoksa,nasıl dayanırız ki yaşamaya,
Zaten yalnızdık biz,o zaman nasıl katlanırız ki yalnızlığa...
Zor sabrediyorken herşeye,şimdi nasıl sakin durabiliriz ki İstanbul,ayrıyken seninle!

Sen sevdiğimsin,sen  hüznümsün benim,
Sen yalnızlığım,sen çaresizliğimsin.
Sen yarim,sen canım,sen herşeyimsin benim..

Söyle İstanbul!
Ayırmasın beni senden hiç kimse...
Yoksa kim anlar ki seni,benden başka?
Kim hüznünü paylaşır,kim üzülür senin için,
Ya da kim sevinir seninle,sen ışıldarken etrafına...

Söyle İstanbul söyle..
Söyle,onlara de ki;Beni istemeyenleri,
Bana laf söyleyenleri alın benden,onu değil!
Beni üzenleri,beni kirletenleri alın benden, onu değil de İstanbul!...

Bizi ayırmasınlar olur mu İstanbul?
Yoksa zar zor yaşıyorken bu hayatı,
daha da yaşanmaz olur!
Hüzünler girdap,
akıllar yumak,
sözler boğazda bir düğüm,
hayat ise asla çözülmeyen bir kördüğüm olur!
Değil mi İstanbul! Söyle...


Hiç yorum yok:

Yorum Gönder